Hilal bize hep bir zamanlar hayat dolu olan şeyleri hatırlatıyor. Cıvıl cıvıl İzmir sahilleri, koyu muhabbette kahvehaneler, meraklı komşular, hevesli sevgililer, delikanlı oğlanlar, pırıl pırıl kızlar, oyun gözlü çocuklar. Hatta savaş, şeref, aşk, umut, direnç, onur, barış, hürriyet... Yani kan damarlarda aktıkça korumaya, uğruna direnmeye, mücadele etmeye değer olan her şey. Ne kadar yıkılsa da, kırıntılardan yaşama, ilkelerine tutunuyor Hilal.

‘Vatanım Sensin’ her şeyin ağır ağır öldüğü, insanın içini çürüten bir umutsuzluk perdesiyle açıldı. Sevr’in ağırlığının çöktüğü, yenilginin yılgınlığa evrildiği, tutsaklığın kabul gördüğü bir ülkeye gözümüzü açtık.

Ama Hilal’e dizinin ilk bölümünde ayrılan bir beş dakika bile, çok coşku uyandıran ‘Ya istiklal ya ölüm’ sahnesinden etkiliydi. Mektuplarda saklı kuru bir açelyanın bile hayatta ümitlenmeye yettiğini hatırladık. Âşıkların verdikleri sözlerin hükmünün en gaddar koşullarda bile sürdüğüne tekrar inandık.

Hilal’in her koşulda ayağa kalkma azmi, ‘Vatanım Sensin’ dünyasında neredeyse Mustafa Kemal’in görünmez varlığı kadar tarihi bir etkiye sahip. Onun gibi güçlü kadınların sırtladıığı bir bağımsızlık mücadelesi olduğunu hissediyoruz her seferinde.

‘Hilal kalp Leon’

‘HiLeon’ dizi dışındaki popüler âlemde efsanevi olsa da Hilal’in Leon’dan bağımsız, senaristler tarafından pamuklara sarılmayı hak eden bir malzemesi var. O ‘Vatanım Sensin’in tam olarak yakalamak istediği destansı mücadele ruhunu gencecik bedeninde taşıyor. Bir aşktan, baba-kız dramından öte, yalnız başına hikâyesini götürebilecek olgunluğa geldi artık.

33’üncü bölümdeki kalpleri eriten buluşma gibi klasik Hilal ‘kalp’ Leon sahneleri hâlâ fanların favorisi ama ikinci sezonuyla Kurtuluş mücadelesine kalbinden giren ‘Vatanım Sensin’in, Hilal üzerinden başarılı metaforlar yakalama fırsatını kaçırmaması gerek. Görünüşe bakılırsa, bundan böyle Hilal demek, umut demek.